- امانت دار
کسی که مال دیگری را امانت نگه دارد، کسی در نگه داری امانت، درست کار باشد
معنی امانت دار - جستجوی لغت در جدول جو
- امانت دار
کسی که مال دیگری را به امانت نگهداری کند
- امانت دار
امانت نگهدار، امین، درستکار، مصیب
متضاد: امانت خوار، صحیح العمل
متضاد: امانت خوار، صحیح العمل
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(بُ رَ / بُرْرَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
اداکننده امانت. امین. گزارندۀ امانت:
خداترس باید امانت گزار
امین کز تو ترسد امینش مدار.
سعدی
خداترس باید امانت گزار
امین کز تو ترسد امینش مدار.
سعدی
(اَ نَ)
لغت نامه دهخدا
عمل امانتدار. (فرهنگ فارسی معین). راستی و درستی. (از ناظم الاطباء) (از فرهنگ فارسی معین). امینی. (فرهنگ فارسی معین).
(بَ)
لغت نامه دهخدا
امین و استوار. (ناظم الاطباء). کسی که امانت نگاه دارد. (فرهنگ فارسی معین). کسی که دارای صفت امانت باشد و هرچه به او سپارند بدون کسر و نقصان بازدهد، و هرچه به او گویند اعادۀ آن در هیچ جا و هیچوقت جایز نداند و روا نشمارد. (ناظم الاطباء) :
چو دل را محرم اسرار کردند
خموشی را امانتدار کردند.
وحشی بافقی.
’اثر’ آخر بزلف پرفن او نقد دل دادم
امانتدار خود کردم ز نادانی پریشان را.
شفیع اثر (از بهار عجم)
چو دل را محرم اسرار کردند
خموشی را امانتدار کردند.
وحشی بافقی.
’اثر’ آخر بزلف پرفن او نقد دل دادم
امانتدار خود کردم ز نادانی پریشان را.
شفیع اثر (از بهار عجم)
(اَ نَ)
لغت نامه دهخدا
عامل و گماشته از جانب دیگری. (ناظم الاطباء). آنکه شغل او نگاه داشتن امانت است. (فرهنگ فارسی معین).
امانت داری، قابل اعتماد بودن
